Kinderboekbeoordelingen

Een prentenboek over diversiteit vanuit het kleurenblindheid-perspectief. De illustraties zijn representatief en het verhaal laat zien dat huidskleur niets uitmaakt voor vriendschap.

Een symbolisch verhaal over ouders die gaan scheiden. De ik-figuur gaat er op een realistische manier mee om: ze wil het niet, ze wordt boos en verdrietig, en leert het accepteren. Een aandachtspunt is dat het probleem wordt geschetst als eenzijdig: de vader is het probleem en moet weg. Het is belangrijk om kinderen te laten merken dat er bij een scheiding meer aan de hand is. Voor een kind is het niet goed om één van de ouders als schuldig aan te wijzen.

Naast dat Bilal een donkere huid heeft en Sterre een witte, zijn ze ook heel divers in hoe ze leven: Sterre's familie is rijk, Bilals familie is arm. Door het spannende misdaadverhaal heen leren ze wat die verschillen betekenen. Bilal leert ook om te praten over de situatie bij hem thuis, wat ervoor zorgt dat mensen uit de buurt hem kunnen helpen.

Als Bram verdrietig thuiskomt, geeft zijn moeder hem advies: zorgen en angsten zijn gevoelens, je kan proberen iets anders te voelen. Als je in jezelf gelooft, en weer opstaat als je bent gevallen, wordt alles beter. Dit advies sluit op zich aan op hoe kinderen van angsten af komen: blootstelling, ontspanning , je angsten rationaliseren en nadenken over de gevolgen. Maar in het echt is het niet zo makkelijk gezegd. Dit boek zou hoger scoren als het Bram niet meteen zou lukken dit advies over te nemen, maar pas na een paar keer proberen.

Dit boek scoort voldoende op diversiteit, vanwege de visuele representatie en het presenteren van mensen die er anders uitzien als gelijken.

Haar hele leven wordt Noor al geconfronteerd met een somber beeld van de toekomst. Haar ouders betrekken haar bij hun gevecht om dat toekomstbeeld te verbeteren. Maar dat is niet genoeg om haar zorgen weg te nemen. Gelukkig leert Noor Tim kennen, die het goed lukt om op een positieve manier naar de wereld te kijken. Ze discussiëren veel, en hebben het over de mooie dingen die er in de wereld zijn. Noor laat hier alle vier copingsmechanismen zien: probleemgericht (acties ondernemen voor het klimaat), emotiegericht (erover praten, zoeken naar hoop), sociale steun (door Tim hulp te vragen) en de laatste maar zeker niet de minste in dit verhaal: afleiding. Als Noor zwemt, zakken al haar zorgen even weg. Dan voelt ze het water, telt ze haar slagen en is ze even niet bezig met haar problemen. Rugzwemmen geeft niet alleen maar feitelijke informatie op een subtiele manier, passend bij fictie, maar geeft ook een goed voorbeeld aan kinderen van hoe je kan omgaan met zorgen over het klimaat.

Tijs en zijn ouders hebben verschillende manieren van rouwen. Tijs denkt na over of er ergens nog iets van zijn broer over is, in de hemel bijvoorbeeld. Zijn moeder heeft de robot nodig, en ook zijn vader leert de robot waarderen. De vader van Tijs' beste vriend Twan zegt dat de robots ervoor zorgen dat mensen hun gevoelens niet meer voelen, hij zegt dat rouw bij het leven hoort. Tijs en Twan hebben een mooie vriendschap, ze begrijpen elkaar en zien het meteen aan elkaar als ze ergens mee zitten. Zo ziet Tijs ook hoeveel last Twan heeft gehad van de scheiding van zijn ouders, en als Twan's vader een nieuwe vriendin blijkt te hebben, bedenken de vrienden samen een plan om van 'de indringers' in hun leven af te komen. De beide jongens helpen elkaar en kunnen bij elkaar hun emoties uiten. Ze leren waar ze wel en geen controle over hebben, en wanneer het werkt om actie te ondernemen tegen iets wat als een probleem voelt.

Vos vindt veel dingen spannend. Als Vos niet van de glijbaan durft omdat die wel erg hoog is, zegt Konijn dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en hun nieuwe vriend Uil pakt zijn hand om samen te glijden. En als Vos bang is dat anderen hem uitlachen om zijn mislukte kapsel, moedigt Konijn hem aan om toch naar de speeltuin te gaan en zo veel lol te maken dat ze het niet eens zouden horen als iemand hem uitlacht. Op die manier laten Vos en Konijn zien dat blootstelling, nadenken over de gevolgen en over hoe logisch en realistisch de angst is, werkt om het jezelf makkelijker te maken.

Een grappig verhaal over dromen en vriendschap. In dit verhaal komen veel aspecten terug die kinderen met gescheiden ouders en met ouders met depressie kunnen herkennen. Leo heeft (in het begin van het verhaal tenminste) geen warm thuis. Bij zijn moeder moet hij voor zichzelf en voor haar zorgen, bij zijn vader voelt hij zich niet welkom. Uiteindelijk leert hij dat hij hulp mag vragen, en dat andere mensen hem graag willen helpen. Hij leert voor zichzelf op te komen naar zijn vader toe, en daardoor kan hun relatie herstellen. Op school heeft Leo het ook niet makkelijk. De 'Boze B's' maken hem het leven zuur. Hoewel hij niet leert dat hij daarover ook om hulp mag vragen aan de leraren, leert hij wel dat ook de Boze B's niet alleen maar gemeen zijn. Zij hebben het ook niet fijn thuis, en daarom gedragen ze zich zo. Leo leert dat wraak nemen op pestkoppen niet werkt, maar dat een vriendelijk gebaar veel beter werkt.

Nina vertelt hoe het vroeger thuis was, en hoe dat toen veranderde. Eerst hielden papa en mama van elkaar, toen kregen ze veel ruzie. Ze vindt het soms wel moeilijk, en merkt ook dat haar ouders verdrietig zijn. Maar ze weet ook dat het zo beter is, en dat haar ouders nog evenveel van haar houden als eerst. In dit boek worden veel aspecten van het leven na scheiding benoemd en het geeft dus een goed beeld. Het laat zien dat het normaal is dat kinderen vaak bij de andere ouder willen zijn dan waar ze op dat moment zijn, en dat ze merken dat hun ouders verdrietig zijn.

Dit kleurrijke prentenboek kan je kind inspireren om twee technieken te gebruiken om van angsten af te komen: blootstelling en positieve gevolgen. Kleine Broer gaat ondanks zijn angst naar buiten om Grote Broer te zoeken. Daar komt hij oog in oog te staan met zijn angsten, en komt hij erachter dat het wel meevalt. Het gevolg is dat hij ziet hoe mooi en groot de wereld is en dat hij zijn Grote Broer vindt. Bovendien is dit herkenbaar voor de doelgroep: angst voor enge dieren en voor het donker zijn veelvoorkomende angsten bij kinderen tot 6 jaar.

Vanuit het perspectief van Amira is alles anders in het nieuwe land. De taal is anders, ze wordt anders aangekeken en de mensen lijken niet blij te zijn met haar. Dit verhaal wekt empathie op voor kinderen die in een nieuw land terecht komen.